شيرين گفت: عشق يعني خسرو .

اما فرهاد هيچ نگفت. فرهاد نگاهش را به آسمان برد؟ باچشماني باراني. ميخواست فرياد

بزند اماسکوت کرد!‌ميخواست شکايت کند اما نکرد.

نفسش ديگر بالا نمي آمد؟ سرش را پايين آورد و رفت! هر چند که باران نمي گذاشت جلوي

پايش را ببيند! ولي او نايستاد. سکوت کرد و فقط رفت. چون ميدانست او نبايد بماند. و عشق

معنا شد!!!

 

گفت :بگو ضمایر را
گفتم: من من من من من من من
گفت: فقط من
گفتم :بقیه رفته اند….

از کسانيکه با من ميمانند سپاسگزارم

آنان بمن معناي دوست واقعي را نشان ميدهند

ازکسانيکه مرا ترک ميکنند متشکرم